‘Als onze jongens blij zijn, dan ben ik dat ook’

Oud & Nieuw

Jan Haarhuis (74) bouwde aan het einde van de vorige eeuw in Ootmarsum (Agelo) geheel eigenhandig het bedrijf Haarhuis Generatoren op. Aanvankelijk als veredelde hobby naast het boeren, maar in 2006 kwam de volledige focus op de productie, verhuur en reparatie van aggregaten te liggen. In 2018 nam dochter Ellen (43) het stokje over. Ze heeft dezelfde visie, maar hanteert een wat andere aanpak dan haar vader. ‘Over één ding zijn we het eens: de jongens, onze medewerkers, staan op één.’

Jan Haarhuis was eigenlijk boer met een diploma elektrotechniek in de achterzak. Hij had bovendien een vliegbrevet. ‘Ik vloog in de jaren tachtig regelmatig in een Cessna over Twente. Enschede, Hengelo, Almelo, Borne en Vriezenveen waren vroeger allemaal aparte plaatsen. Maar vanuit de lucht zag ik hoe ze almaar groter werden en op een gegeven moment aan elkaar vastgroeiden.’

Dat zette de boerende elektrotechnicus aan het denken: kon de stroomvoorziening die enorme groei eigenlijk wel bijhouden? Haarhuis vreesde van niet. ‘Dat zie je tegenwoordig ook weer: energie is het grote probleem bij bouwprojecten.’ Hij vatte de koe bij de hoorns en begon met het maken van aggregaten.

Altijd op klompen

Het begon met één aggregaat, toen twee, vervolgens drie. ‘Die verhuurde ik. Eerst vooral aan aannemers die op de bouw zonder stroom kwamen te zitten.’ Later volgden boeren, festivals, ziekenhuizen en andersoortige bedrijven. ‘De groei zat er meteen goed in. Dankzij de tijd die ik mee had en dankzij mond-tot-mondreclame’, zegt Jan.

Dochter Ellen: ‘Hij wist bovendien altijd met z’n kop in de krant te komen. Zo’n zes keer per jaar was het wel raak.’ Jan: ‘Alles draait om kwaliteit en naamsbekendheid. Je moet in de picture blijven.’ Ellen: ‘En altijd op klompen, hè. Zo kennen de mensen hem.’

Aanvankelijk waren de aggregaten vooral een hobby, die naast het boeren werd beoefend. ‘Maar na een jaar of tien werd het écht serieus en moest ik een keuze maken. Dat werden de aggregaten. Heb ik nooit een seconde spijt van gehad. Want bij de elektrotechniek lag mijn passie.’

Niks met techniek

Dochter Ellen had nooit de intentie om het bedrijf van haar vader over te nemen. ‘Sterker, ik heb aanvankelijk nog verschillende andere dingen gedaan’, zegt ze. ‘Met techniek had ik niks. Ik vond m’n bijbaantje bij de bakker heel leuk, ben intercedent geweest.’ Totdat vader Jan vroeg of ze niet toch bij Haarhuis op kantoor wilde komen. ‘Eerst voor twee dagen, maar al gauw zat ik hier de hele week. Administratie, offertes, de telefoon… Wat ik meteen leuk vond: de hectiek, het niet weten wat de dag brengt, de omgang met klanten.’

Jan Haarhuis had al vroeg in zijn hoofd dat dochter Ellen de zaak ooit zou overnemen. Waarom? ‘Omdat ze mijn dochter was’, zegt hij. Ellen: ‘Plus dat jij wel graag zag dat het bedrijf op dezelfde manier zou worden voortgezet. Haal je iemand van buiten, dan moet je dat altijd maar afwachten.’ Jan: ‘Want iedere baas heeft natuurlijk zijn eigen visie.’

Ellen: ‘Wij vinden dezelfde dingen belangrijk. Bij mij staan de jongens, de medewerkers, op één. Als zij goed in hun vel zitten en blij zijn, dan ben ik ook blij.’

‘Mijn vader bedacht en bepaalde, ik doe meer samen met de jongens’

 

Al hebben vader en dochter wel een heel verschillende manier van leidinggeven, moeten ze beiden toegeven. Jan: ‘Ik bedacht en bepaalde.’ Ellen: ‘En dan volgde de rest. Ik doe het meer samen met de jongens.’

Splinternieuwe werkplaats

Ze noemt als voorbeeld de splinternieuwe werkplaats die op het complex in Agelo is verrezen. ‘Met het ontwikkelen daarvan zijn we een jaar bezig geweest. Daarbij hebben we steeds de input gebruikt van de jongens, en tegenwoordig ook enkele dames, tot en met de rijroutes aan toe. Waar moet alles staan en wat werkt het best? Pa had het andersom gedaan.’

Jan: ‘Klopt: ik had gezegd: zo en zo gaan we het doen.’ Ellen: ‘Jij vergaderde ook nooit. ‘In stront moet je niet roeren’, zei hij dan. Maar mijn vader was natuurlijk ook een man van de praktijk. Hij wíst zelf ook heel goed wat wel of niet werkte.’ Daarbij was vader Jan dag en nacht in touw voor het bedrijf. Ellen: ‘Hij was zelf de storingsdienst, was maar zelden thuis. Zelf dacht ik in het begin dat ik dat ook zo moest doen, maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet. Ik heb goede medewerkers op wie ik kan bouwen, waarbij mijn man Toon ook vaak advies geeft.’

Loslaten

Of Jan zijn bedrijf makkelijk kon loslaten? ‘Jawel, want het kwam in goede handen. En twee kapiteins op een schip werkt niet. Natuurlijk hou je altijd dingen die zij doet en die ik niet had gedaan. Het bouwen van die nieuwe werkplaats bijvoorbeeld, dat had ik op die manier niet gedaan.’ Tussen neus en lippen door gaf hij dan zijn mening.

Ellen: ‘Je hebt wel lef, heeft hij een paar keer gezegd. Maar we zijn er vooraf duidelijk over geweest. De definitieve overname was in mei 2018. ‘Tot dan regeer ik, daarna mag jij’, zei hij. Omdat hij in de overgangsperiode daarvoor de teugels stevig in handen hield, had ik er aanvankelijk een hard hoofd in, maar eerlijk is eerlijk: hij heeft woord gehouden.’

Inmiddels heeft Ellen al wat meer feeling met techniek. ‘Ik heb vorig jaar ook mijn vrachtwagenrijbewijs gehaald, dus als de nood aan de man is, dan kan ik mee. En dat vind ik eigenlijk wel heel leuk. Net als de mannenwereld, wat deze branche toch is. Daar voel ik me prima in thuis.’